"De brief met uitnodiging stopt ze in haar tas tussen de andere spulletjes. Gek hoe sommige reizigers haar blijven opnemen. Vooral de vrouwen. Ze zijn al tot het eind van het perron geweest, keren langzaam terug, werpen snel een blik op haar tas. Evelien probeert hun gedachten te lezen. Ongetwijfeld ook uitgenodigd, stelt ze vast.
Twee stations verder is het groepje compleet. Zes vrouwen, twee mannen. Ze wil een ander leven, houdt ze zich voor. De priemende blik van een van de jonge vrouwen ontwijkt ze niet. Trut! Ze zegt het bijna hardop.
Tien minuten later stappen ze uit bij de zij-ingang van het park. Een straffe wind, het tentdoek boven de ijskar klappert. Een aluminiumbuis moet zich zonder scheerlijn zien te redden. Er worden handen geschud, namen genoemd. Ze steken het Plein van de Vergeten Dwergen over. Achter de struiken aan de rand ligt het meer. Evelien weet het.
De man die hen welkom heet, weidt uit over bezoekersaantallen, de pieken in de verschillende seizoenen, bezoekers met een abonnement, het calamiteitenplan. Veel ervan ontgaat Evelien. Ze voelt zich nog steeds in Maartens warmte, sluit opnieuw haar ogen net als vannacht toen zijn lichaam overal om haar heen was.
‘De bedoeling is dat u zich straks hier omkleedt,’ zegt de man.
Hij gaat het groepje voor, wijst op een roze geschilderd planken huis. ‘Hier dus!’ zegt hij. Precies boven het dak met nephouten pannen staat een witte wolk stil tegen een staalblauwe hemel. Niemand zou het gezien hebben, als de man er niet op gewezen had. ‘Dat wolkje hoort niet bij de attracties,’ zegt hij met een geroutineerd lachje.
Alleen de dames reageren, op Evelien na."
Eerder verscheen in Op de kaart. Verhalen uit Limburg. Samenstelling Paul Weelen en Luiz Oliveira. Uitgeverij Tic, Maastricht 2005
Geen opmerkingen:
Een reactie posten