Een uur lang was vandaag het podium voor ons: voor mijn vertaler Stefan Wieczorek en mijzelf. Op de Lousberg aan de rand van het Duitse Aken lazen we in het kader van het zomerprogramma Leselust voor uit de dit najaar in Berlijn verschenen tweetalige bloemlezing Ein Haus in der Erde. Bijgevoegd een van de gedichten bij een masker uit Kioto:
De weg naar zee
Opgetuigd met kleuren kijk ik u aan.
Vanaf de top van mijn berg rolt het licht
richting stad. Wie bang is, laat het hoofd
hangen, weent eenzaam in zijn achtertuin.
De sluimer na het onweer ziet hij niet.
Het licht verscheurt zichzelf, rolt uit
in een lijn die breekt. Verwarring alom
als drijfhout bij elke kolk aarzelt over
de weg naar zee, alle lege ruimtes vult.
Weet dat dit het leven is: dromen
afstaan en iets anders vinden, resten
van woorden, ooit verloren taal.
Onverklaarbaar trilt het onweer na.
............................................................
............................................................
Der Weg zum Meer
Mit Farben aufgetakelt schau ich dich an.
Von der Spitze meines Berges rollt das Licht
in die Stadt. Wer Angst hat, lässt den Kopf
hängen, heult einsam in seinem abgewandten Garten.
Den Schlummer nach dem Unwetter sieht er nicht.
Das Licht zerreißt sich selbst, rollt sich aus
in einer Linie, die bricht. Verwirrung allerorten
wie Treibholz bei jedem Strudel zweifelt
über den Weg zum Meer, alle leeren Räume füllt.
Wisse, das dies das Leben ist: Träume
aufgeben und etwas anderes finden, Reste
von Worten, eine verlorene Sprache.
Unerklärlich bebt das Unwetter nach.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten