Gisteren nog had ik dat schrijfbureau willen zien, in het huis met de vele ramen aan de Rua Coelho da Rocha waar Fernando tot zijn dood op kamers woonde. Maar de deur op de bovenverdieping bleef op slot. Helaas. Ik moet het nu doen met een ansichtkaart die ik aan het begin van de straat post. De loketbediende plakt een dermate grote postzegel van de H. Antonius op de achterkant dat de bovenste regel van het adres verloren gaat. ‘This is a good saint, he will keep your card,’ zegt ze bloedserieus als ze de verbazing in mijn ogen leest. ‘...In de trieste wanorde van mijn gevoelens...’ zoals Pessoa ooit zei, trek ik mij terug uit de rij.
Wat straten verder, in een plantsoen, strijken vergeelde palmbladeren over de groene buste van een vergeten held. Twee mannen zitten zwijgend te kaarten. ‘s Anderendaags, als de taxi naar het vliegveld een verkeerde straat inslaat, zitten ze er weer. Bedreven gooien ze hun kaarten op. Op nr. 16 in de Rua Coelho da Rocha wordt een bureau naar binnen gedragen. Links en rechts over de laden lopen brede stroken tape. Dan schiet de bovenste lade open. Ik schrik, en draai me om.
‘What did you see?’ vraagt de taxichauffeur.
‘A part of the universe,’ waag ik te zeggen.
‘It sounds like a song,’ zegt hij.
O Pessoa, ik raak je nooit meer kwijt.
frb
Uit: Het perfecte licht. Uitgeverij Scorpio, Eckelrade 1999
Geen opmerkingen:
Een reactie posten